غزلی زیبا از خواجوی کرمانی

غزلی زیبا از خواجوی کرمانی،

تقدیم به کرمان رفتگانِ بزرگوارمان؛

که از کرمان زیره می آورند.

باز چون بلبل به صد دستان به بستان آمدیم

باز چون مرغان شبگیری خوش الحان آمدیم

گر به دامن دوستان گل می برند از بوستان

ما به کام دوستان با گل ببستان آمدیم

آستین افشان برون رفتیم چون سرو از چمن

دوستان دستی که دیگر پای کوبان آمدیم

همچو گل یک سال اگر کردیم غربت اختیار

مژده بلبل را که دیگر با گلستان آمدیم

از میان بوستان چون بید اگر لرزان شدیم

بر کنار چشمه چون سرو خرامان آمدیم

چشم روشن گشته ایم اکنون که بعد از مدتی

از چه کنعان بسوی ماه کنعان آمدیم

جان ما گرما برفتیم از سر پیمان نرفت

ساقیا پیمانه ده چون ما به پیمان آمدیم

گر پریشان رفته ایم اکنون تو خاطر جمع دار

کاین زمان بر بوی آن زلف پریشان آمدیم

صبر در کرمان بسی کردیم خواجو وز وطن

رخت بربستیم و دیگر سوی کرمان آمدیم